Το επιχείρημα των ημερών είναι ότι με τόσο ανεργία που μαστίζει τον τόπο, πρέπει για κοινωνικούς λόγους να μη μειωθεί ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων.
Εντάξει λοιπόν, ας το δεχθώ και αυτό. Ποιος μου λέει όμως ότι πρέπει σώνει και καλά να είναι οι ίδιοι άνθρωποι που πρέπει να κρατάνε συνέχεια αυτές τις θέσεις;
Ο ΟΤΕ είναι ένα κλασικό παράδειγμα του πως μπορεί μια μεγάλη και δυσκίνητη κρατική οντότητα, να οργανωθεί αποτελεσματικά και να αποτελεί λύση και όχι πρόβλημα στην πορεία της χώρας προς τον εκσυγχρονισμό και την βελτίωση της οικονομίας.
Το υπουργείο εργασίας ανακοίνωσε χθές, ότι έως τώρα ανακαλύφθηκαν 200.000 περιπτώσεις ασφαλισμένων οι οποίοι εισέπρατταν μαϊμού συντάξεις και επιδόματα που δεν τα δικαιούταν.
Το κόστος από αυτές τις παράνομες εισπράξεις ανέρχεται στα 4,5 δις ευρώ τον χρόνο!
Πλέον τα πολιτικά κόμματα καταλάβανε ότι τελειώνουν τα περιθώρια για πολιτικές κολοτούμπες και τσαλίμια και ψάχνουν ένα τελευταίο τρόπο να αποποιηθούν τις ευθύνες για τις αλλαγές που πρόκειται να έρθουν.
Τι κάνεις λοιπόν όταν σε έχουν στριμώξει στη γωνία και σου ζητάνε ευθύνες; Λες: "δεν φταίω εγώ, οι άλλοι με ανάγκασαν να τα κάνω όλα!"
Αν ρωτήσεις τον κόσμο, οι περισσότεροι θα σου πουν ότι θέλουν μην υπάρχουν διαφορές και οικονομικές ανισότητες μεταξύ των ανθρώπων.
Όταν όμως ρωτήσεις αν πρέπει, «ανεξαρτήτως κόστους» να επιδιωχθεί η οικονομική ισότητα, τα πράγματα αλλάζουν...
